Hîrê birayî benê. Ê jû di lakî xo benê, namê xo kî Hekarî û Bedran beno. Ê birayê bînî hîrê lacê xo benê, namê xo kî Hemed, Memed û Ûsif beno. Ê bîrayê qikî kî jû kêna xo bena, namê xo kî Zeyneme bena.

Rocê êna pîyê Zeyneme û pîyê Hekarî û Bedranî ênê kiştene.

Ap nî domanan ro xêr nêkeno. Nêkî hetê apê xo de nevindenê, hîrmîna jû keye de manenê. Xorê gîyan danê pîya wenê.

Maneno benê pîl, benê xort. Hekarî zerî keno kêna apê xo Zeyneme. Lacê apê bînî Hemed kî zerî keno Zeyneme.

Anê Hekarî û Zeyneme pîya nîşan kenê pede vanê “Zeyneme nîşanlîya Hekarî’ya.”

Na Zeyneme pê hesîna ke Hem rehet nêvindeno. Dima dek û dolaban o. Rocê qayt kena ke Hem û çend hevalê xo serê raya hênîyî de dizdî dizdî qesî kenê.

Na bîroş gêna verba hênîyî şona. Nêzdîyê nînan bena lingan kena giran. Qayt kena ke lacê apê Hakarî hanîko hevalanê xo de qesî keno vano “Bêrê mi de alîkarîye bikê ma Hakarî bikişîme. Eke Hekarî bimiro o çax Zeyneme mecbûr mi gêna.”

Mecbûr mi gêna… Zeyneme êna kêde lornena dana xora berbena. Hekarî ra nêvana. Hekarî kî gayt keno ke çend rojîyo ke Zeyneme bêkêfa. Xo be xo vano “Nîşan ra natêrîyo kefê Zeyneme çîno. Gelo zerîya naye mi de çîn a çî yo? Gelo derdê de naye esto çiko?

Ano xo zerede dano we û Zeyneme ra pêyîno.

Hakarî qayt keno ke hanîka berbena û lorika xo de vana “Lawê apê mi Hekarî/Tu bi çît û bi hengalî/ Tirsa min ew tirse ku/Lawê apê mi Hemo te bikuje/Mi xwera bibe bike bermalî.

Ebe lorike cirê berbena vana. No Hekarî zaf baqil beno. Xo be xo vano ‘Vilahî naye çîyê heşnayo.

Şono hetê birayê xo Bedranî vano “Bira bê ma ewro Zeyneme bigîme  îta ra şime dewêde bîne.”

Bedran vano “Qeyî bira to henî va?”

Hekarî vano ez ewro ama keye, mi dî Zeyneme hanîka berbena û lorika xo de nîya nîya vana.

Vazeno ra şewe destê nîşanlîya xo Zeyneme gêno terba birayê xo Bedranî, zaf şonê şenik şonê. Wazenê ke xo biresnê çîyayê Şengalî.

Zaf şonê şenik şonê, Bedran qefelîno, ebe kilame vano “Hekarî keko bira ez westîyame/Nizanim kû berîya Şengalê kîjan e/Pir dûre an sivik mane.”

Hekarî kî vano “Meterse bira zaf nêmendo ma xo resnenîme ci.”

Şonê şonê axirî xo resnenê Şengal.

Hem pê hesîno ke şîyê. Mordemanê xo gêno keweno dime. Rêçanê înan ra şonê şonê resenê Şengal. Piro peyînê eke Hekarî keye ra vejîno tewer nê la erzenê vileyê ci û xeneqnenê.

Hetanê ke Zeyneme û Bedran heşarê ci benê Hem û mordemê xo rewra remenê şonê.

Şîn û şîban ra dime cinazaya Hekarî darenê we.

Hîna Zeyneme sarê sîyawa Bedranî ra vana “Mî rê astorê Hekarî zên û gem ke, dangan kî rind bîşêdênê.”

Bedran fam keno. Vano “Nê?”

Zeyneme zore zor dana qewûlkerdene. Bedran ano astorê Hekarî cirê zên keno. Gem kî keno fek.

Zeyneme porê xo topê pêserî kena û kena binê şewqê xo. Nişena astorê xo ra û şona.

Şona verê kêberê apê xo û veng dana vana “Hemo bê tewer.”

Hem se ke êno tewer Zeyneme vana “Ez zê to ebe bêbextîye kesî nêkişena. Naya ameya eşkera to kişena.”

Hem dest erzeno piştîya xo tabanceyê xo anceno. Zeyneme ey ra ver ancena û werteyê çareyê Hemî de nana piro.

Hemî kişena û verê astorê xo çarnena Şengal.

(Çîmekanî Pakîşa Kîşîn)

28 Çele 2020