Di demê berê de genimê deşta Amedê bi destê paleyan dihate çinîn.

Beriya ku qir û qafê elektronîk derbikevin, her kar bi hêla dest û piyan dihate kirin.

Tê bîra min ji gelek welatan xebatkar dihatin deşta Amedê, beriya Mêrdînê, Rihayê deşta Heranê, ji boyî paleya nîsk ceh û genim û birincê. Çinîna vê debrê bi das û tarê bûn.

Pale rêz digirtin weke rêza govendê, bi stran û qesîda bi aheng û bi dengê bilind digotin û li hev vedigerandin. Hezeke bêhempa dixistin dil û hinavên mirovan.

Xortê ku li ber tava havînê diqemirîn û xwêdan ji ser eniya wan a qemer dihate xwarê, destiyê ceh û genim weke morîka li pey hev dikirin rêz.

Keçên ciwan û bûkan jî ew destî  yanî himezê ku pala dikirin komik, himêz bi himêz didan hev û dikirin gidîş.

Çend kesê din jî şixre davêtin ser pişta mehîn, hestiran û genim û cehê ku kirine gidîş bi awayekî rêkûpêk li şixrê bar dikirin û bi werîs dişidandin, dianîn bêndera vala dikirin.

Simbilên ji dest pale yan jî ji şîrê diweşiyan erdê. Ew jî nesîbê xizanê gund bûn.

Dahn û savarê xwe sê mehên havînê kom û kulfet simbilên ku ji erdê didan hev û gelek car qûtê salê jî jê derdixistin.

Di germa havînê de dibû debara wan a salê. Di sê seatê nava rojê de, pale diketin qeyalê. Konek piçûk vedigirtin û serê xwe didan ber siyê laşê wan li ber tavê dima.Tava bi tîn tu êş û nexweşî di canê wan de nedihişt. Radibûn ava kûzê cemidî bi ser gewriya xwe dadikirin û wek gura êrîşî karê xwe dikirin.

Gelek car ciwan dibûn evîndarê hev li ber berê paleyê. Carna jî jin û mêr bi hev re dibûn xwişk û bira.

Dema dawiya ka û kapolê ji çola dihat. Vê carê kar dihat ser bêndera, dibû wextê gêrê. Bi piranî gêra ga bi şev dibû.

Êvarê dema naxir bihata nava gund, kevaniya zîrek û bi kêrhatî, piştî dotina mangan. Ga, mange, nogin û paronê bi hevdu ve girêdida û dest bi gêrê dikir, hetanî ku stêrka gelawêjê hilata. Dinya zelal bibiya, wê gêra xwe berda, dewarê xwe rastî nav naxirê bikira.

Sêpiya dewê xwe li derxista û dewê xwe bikila, di berde jî lorîk û stranên xwe yên gelêrî bigota.

Kevaniya kê şêr ba, ew camêr bû. Kevaniya kê bêkêr ba, ew kundê li şikêr bû. Erê wê demê wilo bû.

Jin bi esil û feslê xwe, bi jîrbûn û marîfeta xwe, bikar û barê xwe, bi sekn û bejna xwe,dihatin holê. Boyaxa nenûk û lêvan tunebû wê demê. Her kes xwezayî bû û her tişt xwezayî bû.

Mêr jî bi nandariya xwe bi camêriya xwe bi mêrxasiya xwe û bi exlaqê xwe yê xweş bi gotin û xeberdana xwe û bi suhbeta xwe ya xweş, dihatin holê.

Belê xwînerên ezîz. Dema ku em derbasî jiyana modern bûn, me ev xweşiyên xwe yên jiyanê tev ji dest dan. Sed mixabin.