Tarîxê ma de tayê hedîseyî estê ke êdî manaya çekuyan înan îfade kerdene rê nêbes a. Ê hedîseyî, têna dej û janêke nîyê; ê eynî wext de seba wîjdanê merdimayîye yew ezmun ê. Mergê Dayîka Taybete (Taybet Înan) zî nînan ra yew o.

Silopî de, binê “qedexeyê tebervejîyayîşî” de, 19ê Kanûna 2015î de ameye qetilkerdene. Cenazaya aye hewt rojan, binê serdî de, mîyanê kuçeyî de mende. Kênaya aye waşt şêro cenazaya dayîka xo bîyaro, la nîşangiran a zî birîndar kerde. Na tablo, no sehneyo giran, têna birîna keyeyê înanî nîyo; na birîna heme kurdan û heme merdimanê wayîrê wîjdanî yo.

Ma rê yew heqîqet mojna

Ewro, gama ke ma behsê “proseso çareserîye” yê newîye û girîngîya aşîtîye kenê, ganî ma vernîya her çîyî de na birîne bîyarê vîrê xo. Çike a cenazaya ke hewt rojan erd de mende, eslê xo de îflasê sîyasetê şerî û nêbîyayê merdimayîye bî. Dayîka Taybete, bi mergê xo, ma rê yew heqîqet mojna: Şer, têna kîşeno, têna xirabe keno; la aşîtî û sîyasetê demokratîkî, cuye newe ra virazenê.

Çira komelê demokratîk û aşîtî?

Meseleya ma ya tewr pîle, meseleya “nasname” û “estbîyayîşî” ya. Bi serran o ke no welat de bi metodanê leşkerî û ewlekarîye ceribîya ke na mesele bêro çareserkerdene. La netîce se bi? Têna merg, têna tehrîbat û têna hîsê kîn û nefretî zêde bî. Hedîseya Dayîka Taybete, nîşanê tewr zelal ê nê îflasî yo. Coka, ewro ke ma qalê “çareserî” kenê, ganî ma naye baş bizanê: Çareserî, têna bêvengbîyayîşê çekan nîyo. Çareserîya raştîne, ronayîşê “Komelê Demokratîkî” yo.

Komelê Demokratîkî çi yo? A ya ke tede her ziwan, her bawerî û her rengê komelê xo bi azadî îfade keno. Tede tu kes seba nasnameyê xo nêkîşîyeno, cenazayê dayîkan kuçeyan de nêmanenê. Sîyasetê demokratîkî, rayîrê pîyacuyayîşî yo. Eke ma wazenê ruhê Dayîka Taybete şad bikerê, ganî ma welatêde winayîn virazê ke tede huqûq û edalet serdest bo, ne ke hêz û çek.

Vateyê vengdayîşî

Proseso ke ma tede yê, seba mutabaqatê komelî firsendêko girîng o. La no firsend ganî bi semîmîyet û cesaret bêro şuxilnayene. Lazim o ke ma dejê vîyarteyî (sey ê Dayîka Taybete) xo vîr ra nêkerê, la nê dejan bikerê bingeyê aşîtîya domdare. Kîn û heyf, ma nêbenê tu cayêk. La waştişê heq, huqûq û demokrasîye, şêna ma berê roşnîye.

Zazayî ma vanê: “Gonî bi gonî nêşuwîyena, goni bi awe şuwîyena.” Awe, sembolê ca, pakî û aşîtîye ya. Ewro wext o wextê aşîtîye yo. Wextê afernayîşê sîyasetê sivîl û demokratîkî yo. Waştişê ma o yo ke; şer biqedo, çekî bêveng bibê û qet yew dayîke sey Dayîka Taybete- kuçe de nêro kîştene. Ganî ma seba nê amancî, bi ziwanê xo, bi kulturê xo û bi îradeyê xo yê sîyasî, têkoşînê aşîtîye berz bikerê.

Seba vîrameyîşê Dayîka Taybete û heme qurbananê sivîlan; ma vanê “Aşîtî, hema nika!”