Di 7′ê Cotmehê de tevgera Hemasê êrişî Îsraîlê kir, di encamê de bi sedan leşker û sivîlên li Îsraîlê hatin kuştin. Li ‎beramber wê jî Îsraîlê bersiva êrişên Hemasê bi tundî bersivandin û heta niha nêzî 12 hezar filistînî hatine ‎kuştin û birîndarkirin. ‎Rayedarên dewleta‏ ‏tirk a faşîst ku komkujiyên li dijî ‎kurdan û dîroka xwe ku zemînek ji bo avakirina Îsraîlê peyda kir ji bîr kirin, li ser êşa gelê Xezayê geriyan.

Rêberê PKK’ê Abdullah Ocalan di beşa 7`an a parêznameya xwe ya 5`emîn “Parastina kurdên di Nava Pençên Qirkirina Çandî de” wiha behsa rola dewleta tirk di damezrandina dewleta Îsraîlê de dike:

‎”Împaratoriya Osmanî nûnerê herî mezin û dawî yê hegemonya Îslamî bû. Pêşî bi ‎hegemonya Bîzansê ‎re, paşê bi hegemonya Xaçperestan a Ewrûpayê ya Habsbûrga ‎Awusturyayê serê wê dikişand, wekî ‎din ji bo Çartiya Rûsyayê ji Bakur ber bi Başûr ve ‎belav nebe, herî dawî jî li dijî hegemonya Ingilîz bi ‎tevahî şeşsed salan şer kir û di ‎dawiyê de hilweşiya‏.‏‎ Me timûtim hewl da Komara Tirkiyê ya ji nava ‎xirbeyên wê ‎derket, analîz bikin. Yên hilweşîna Împaratoriya Osmanî bi hevgirtina wê ya bi ‎Elmanyayê ‎ve girê didin dixapin. Elman bi ser biketana jî împaratorî wê dîsa ji hev ‎belav bibûna. Mirov dikare ‎avabûna Komara Tirkiyê jî pêşî bi tesfiyekirina gelên ‎Xiristiyan, paşê jî bi tesfiyekirina hevgirtiyên wê ‎yên620 kominîst, ummetgirên Îslamî, ‎Çerkez û Kurdan ve, û bi hevgirtina milletperestiya Siyonîzma ‎Cihû û bûrjûwaziya ‎burokratîk a Tirk ve girê bide. Ev hevgirtina bi hegemonya Ingilistanê pêk hat, li ‎‎Rojhilata Navîn ji bo pêkhatina Îsraîlê gaveke girîng bû. Bi tevahî nîşane didin ‎xuyakirin ku rastiya ‎mînîmal a Komara Tirkiyê bi Proto Îsraîlê ve girêdayî ye. Li Bakurê ‎Kurdistanê bi tesfiyekirina hebûna ‎Kurd û li Başûrê Kurdistanê ji bo pêkhateyeke siyasî ‎ya Kurd a mînîmal gavavêtin ji nêz ve bi rola ‎Komarê ya Proto Îsraîlê ve grêdayî ye. ‎Konjonktura wê demê vê yekê ferz û ferman dike. Ereb jî ‎dabeşî gelek dewletokên ‎netewe dibin û ev jî bi pêkhatina Îsraîlê ve girêdayî ye. Dewletokên netewe ‎yên Kurd û ‎Filistînê ku roja me ya îro nû ava dibin dîsa di çarçoveya heman bernameyê de ne.‎

Kurd û tirkan weke du hêmanên bingehîn di Şerê Rizgariya Neteweyî‏ ‏yê 1919-1922’an de rol‎‏ ‏girtin û ev helwesta wan li gorî rêûresma wan di‏ ‏cih de bû. Çawa ku di dema Xanedaniyên‏ ‏Selçûkî, Eyyûbî û Osmanî de‏ ‏xwedî helwesteke hevpar bûn, di tevahiya pêkhateyên‏ ‏desthilatdarî û‏ ‏dewletê de helwesteke hevpar qebûl kiribûn. Di sedsala 19. de hegemonya

Ingilistanê xwest bi herdu aliyan bilîze û vê hevpariyê xira bike, lê tevî vê jî‏ ‏Ingilistan di ‎lîstika‏ ‏xwe de bi ser neket û hevpartiya herdu aliyan dewam‏ ‏kir. Jon Tirkên ku paşê bi nave‏ ‏Cemiyeta Îttîhad û Teraqiyê dewam kir,‎‏ ‏hefsarên wan di destên milletperestiya Cihû û‏ ‏Masontiyê de bû, bi komplo‏ ‏û provakasyonan xwest heman rêûresma dîrokî xira bike, lê bi‏ ‏ser neket.‎‏ ‏Li gorî tehlîla dawî, ev hevpartiya dîrokî bû ku serketina Şerê Rizgariya‏ ‏Neteweyî ‎diyar kir.‎

Li vir pirsa divê em bikin ev e, weke hevgirtiyê stratejîk ê nehsed salan‏ ‏û hêmanê bingehîn ê‏ ‏damezrîner ê Komarê çima hebûna Kurdan tê‏ ‏înkarkirin. Dema mirov mentiqê Komara Tirkiyê pê ‎hatiye hûnandin ji hev‏ ‏derxe û analîz bike, divê ji sedî sed mirov bandora milletperestiya Cihû û‏ ‏hêza‏ ‏wê ya sermayeyê di Şoreşên Fransî û Rûs de li ber çavan bigire. Çawa‏ ‏ku tê zanîn, Qralên Fransî‏ ‏Katolîkên hişkbûn û dijberên Cihûyan bûn. Ji‏ ‏serdema navîn ve Cihû li gettoyan girtibûn û di ‎pêşxistina antîsemîtîzmê‏ ‏de bi roleke girîng rabûbûn. Çarên Rûs jî hişk Otodoks bûn û ji Katolîkan‏ ‏gelekî bêhtir di‏ ‏pogromên (tevkujiyên) Cihûyan de rol girtin. Hem‏ ‏‎621‎‏ ‏entelektuelên Cihû (em ji wan ‎nivîskar jî‏ ‏dikarin bibêjin; berê nasnavê wan‏ ‏pêxember bû) û hem jî sermayedarên Cihû (Tevahiya ‎dîrokê‏ ‏pêşengên‏ ‏sermayeya marjînal bûn ku xwediyê danehevê bûn) van xanedanên‏ ‏qraltiyê baş nas ‎dikin û diranên xwe li wan diqiriçînin. Ji bo heyfa xwe ji‏ ‏wan bistînin li benda roja xwe bûn, lewma ‎diranên xwe li wan tûj dikirin.‎‏ ‏Şoreşên Rûs û Fransî ev firsend bi zêdehî dan wan. Bê sedem ji herdu‏ ‏şoreşan‏ ‏re nehatiye gotin şoreşên bûrjûwayê. Di karkirina îdeolojîk û‏ ‏polîtîk a şoreşan de bi bandor ‎in. Di‏ ‏darvekirina herdu qralan de û ji bo‏ ‏şoreş bi hegemonya bûrjûwayê pêş bikevin rola wan di asta‏ ‏katalîzur de‏ ‏diyarker bû.‎

Bêguman bandora van ne ji hejmara wan, lê ji naverok û wesfê wan bû. Jixwe bi qasî ku karibin ji ‎bûrjûwaziyê re pêşengiyê bikin giranî û hebûna wan a sermayeyê hebû. Hevgirtina wan a bi ‎Anglosaksonên Protestan ên ku li ser xeta London-Amsterdamê bi awayekî hegemonîk mezin dibûn, têra xwe bandoreke mezin li ser herdu şoreşan kir. Li pişt şoreşên li ser xeta lîberal an sosyalîzma ‎pêkhatî diberidîn hêza bingehîn a dahfdanê bûn. Dewletparêziya netewe ya bûrjûwa ya Anglosakson ‎Protestan ji bo armancên xwe yên hegemonîk împaratoriyên Katolîk û Ortodoks ên li Ewrûpayê ‎hilweşandin û parçe kirin. Dema ev kir, yên rê nîşanî wê didan û hevgirtiyên wê hêzên sermayeyê yên ‎cihû û entelektuelên Cihû bûn. Mirov bandora hêzên sermayeyê yên Cihû û entelektueliya Cihû li ber ‎çavan negire û şoreşên bûrjûwayê li Ewrûpayê analîz bike, wê ev gelekî kêm û dogmatîk be.‎

Bûrjûwaziya Prûsya ya Elman (divê mirov Împaratoriyên Spanya û Awusturya yên Katolîk ên ji aliyê ‎Xanedanên Habsbûrg ên Elman ve dihatin birêvebirin jî zêde bike), Çartiya Rûsyayê û bûrjûwaziya wê ‎ya li ber hegemonya dewleta netewe ya Anglosakson rabûn, ji ber ku bawer kirin ku di têkçûna şerên ‎xwe yên li dijî hegemonyayê de ev bandorên dualî yên Cihûyan hene ango desteka wan a ji bo ‎projeya dewleta netewe ya Anglosakson û modernîteya kapîtalîst bi rola sereke rabûye, li dijî Cihûyan ‎bûn xwedî helwestên dijwar ên heta gihiştin qirkirinê. Mirov heman xusûsan ji bo Împaratoriya ‎Osmanî jî bîne ziman di cih de ye, heta 622 zêdetir di cih de ye. Ji ber ku li gorî biryarên Kongreya ‎Siyonîst a 1896’an Filistîn weke niştimandayika Cihûyan hat qebûlkirin û li pêşiya bicihanîna vê, ‎Împaratorî asteng bû. Sermayedar û mîllîtanên Cihû pêşî bi xweşî û dostanî ji Ebdulhemîd xwestin rê ‎li pêşiya koçberiya Cihûyan a Filistînê veke. Kengî Ebdulhemîd weke wan tevnegeriya (lê dîsa jî têkiliya ‎Ebdulhemîd bi Cihûyan re xweş bû) yan jî kirinên wî kêm man, bi navê Jon Tirkan Cemiyeta Îttîhad û ‎Teraqiyê ava kirin (Sefîrê wê demê yê Ingilîzan, bi Jon Tirkan hatina desthilatdariyê ya Cemiyeta ‎Îttîhad û Teraqiyê weke destdanîna Cihûyan a ser Împaratoriyê dinirxîne) û bi vî awayî Împaratorî ‎kirin bin bandora xwe. Bi darbeya Meşrûtiyeta Duyemîn (1908) û darbeya 9’ê Adara 1909’an ‎Ebdulhemîd jî fena Qralê Fransî û Çarê Rûs bê tesîrkirin. Bi avakirina Komarê re bandora xwe ya li ‎Anatolya û Mezopotamyayê derxistin asta herî jor.‎

Aliyekî wan ên din ê dişibe hev heye ku gelekî balkêş e. Bi tesfiyekirina‏ ‏neteweparêzên demokratîk ên ‎di şoreşên fransî û rûs de ango bi tesfiyekirina komunar, sovyetparêz û radîkalan dîktatoriyên ‎dewletanetewe hatin damezrandin; em dibînin ku buyerên bi heman awayî di Komara Tirkiyeyê de jî ‎ducarî xwe pêk tînin. Şoreşa Fransî bi awayekî bingehîn şoreşa neteweyî ya demokratîk a gel bû. ‎Pêşengên mîna Babeuf û Robespierre vê rastiyê îspat dikin. Mîna Qralê 16. Louis serê wan jî bi ‎giyotînê jêkirin û ev jî li ser riya diçe dîktatoriya dewleta netewe gaveke bingehîn e. Li gorî modela ‎Anglosakson dewleta netewe beridî û bi awayekî praktîkî bandora wan li serê hebû. Nuqteya ‎dîroknas li ser hemfikir in ev e, Şoreşa Franseyê bi dewleta netewe bi encam bû û ev yek ji gavên ‎girîng e ku kapîtalîzma Anglosakson a Ingilîz kiriye hêza hegemonîk.‎

Bi temamî weke vê nebe jî heman fikirê mirov dikare ji bo‏ ‏dewleta netewe ya Rûs a piştî‏ ‏hilweşîna ‎Împaratoriya Rûs hat avakirin jî‏ ‏îddîa bike. Di destpêka şoreşê de bi tenê Çartî‏ ‏nehat tesfiyekirin,‎‏ ‏neteweparêziya demokratîk a Rûs jî di şexs û rewşa berbiçav a Sovyetê de‏ ‏hat tesfiyekirin. ‎Neteweparêzekî demokratîk û baş ê Rûsyayê ango‏ ‏Sovyetparêzekî baş‏ ‏Kropotkîn bi xwe Lenîn hişyar ‎kiriye û pêşniyar jê re‏ ‏kirine ji bo Sovyet ber bi dîktatoriya‏ ‏dewleta netewe ve neçe. Bûyerên‏ ‏‎623‎‏ ‏paşê di dewleta netewe ya Rûsyayê de qewimîn hişyarî‏ ‏û pêşniyarên‏ ‏Kropotkîn mafdar kirine.‎

Cemiyeta Îttîhad û Teraqiyê di Împaratoriya Osmanî de pêşî kontrol, paşê jî desthilatdarî xist destê ‎xwe û ya rastî ev pêşengiya îdeolojîk û pratîk a hêzên mîlîtan û sermayeya Cihû îfade dike. Di ‎Cemiyetê de rola rêveber û damezrînerên ji milletên din diyarker nîne. Kurd û Tirkên tevlî Cemiyetê ‎bûne jî di heman pozîsyonê de ne. Hêmanên Kurd û Tirk bêhtir bandora Cihû ya di nava Cemiyetê de ‎maske kirin. Komar di dema damezrandina xwe de bi qasî aliyê wê yê rizgariya neteweyî, aliyê wê yê ‎rizgariya demokratîk jî heye. Weke şoreş di destpêkê de bi hevgirtina hêzên neteweyî demokratîk bi ‎ser ketiye. Hevgirtineke ji Kominîst, Ummetgirên Îslamî, Çerkez, Kurd û Tirkan heye. Mîna di Şoreşa ‎Fransî û Rûs de, di Şoreşa Anatolyayê de jî avahiya bi karektera neteweya demokratîk bi rêbazên ‎komplowarî veguherandin dewleta netewe ya dîktatorî. Di vê de hegemonya Ingilîz bi rola sereke ‎radibe. Lê di dewletparêziya netewe ya Komarê de ne ku bi tenê hêmanên neteweyî demokratîk ‎hatin tesfiyekirin. Dîsa ji bilî Mistefa Kemal qîma xwe bi tesfiyekirina pênc paşayên pêşeng jî neanîn. Li ‎Rojhilata Navîn a Ingilistanê dixwest wê ji nû ve birêkûpêk bike yek ji stûna sereke ya sîstema dewleta ‎netewe ya mînîmal Komara Tirkiyê (mezinbûna dewletên netewe bi qasî ku karibin di hegemonya ‎Ingilîz de bimînin), ji şêweyê wê yê di dema Şerê Rizgariya Neteweyî de hatibû fikirîn bi awayekî pirr ‎cuda, mîna ji nû ve bê tesewirkirin, hat avakirin. Li ser riya biçe damezrandina Îsraîlê weke dewleteke ‎Pro-Îsraîlê (dewleta berî Îsraîlê) hat hûnandin.‎”