Weşanxaneya Aramê 9 pirtûkên nû çap kirin. Aramê 9 pirtûkên kurdî û tirkî ên bi mijar û naverokên cuda ji xwînerên xwe re amade kirin û çap kirin. Navê pirtûkên ku hatine çapkirin wiha ne: ‘Qolincên Nûjiyanê’ , ‘Nivişta Pîrika min’ , ‘Azê’ , ‘Jinên Di Siya Xeyalên Winda de’ , ‘ Devrimci İslam Tarihi’ , ‘Bize Ölüm Yok’ , ‘Çöl Çiçekleri’ , ‘Melek ve kin’ û ‘Anatom Ekonomi’ niha li di refên pirtûkfiroşan de ne. Ji bo bidestxistina van pirtûkan xwîner dikarin hem li ser malperan û hem jî li ser onlînê van berheman bidest bixin.
Romana Kamûran Simo
Romana Kamûran Simo, ya bi navê ‘Qolincên Nûjiyanê’ ji 320 rûpelan pêk tê û naveroka pirtûka wiha ye: “Qolincên Nûjiyanê: bi estetîkek wêjeyî û serkeftî şahidiya rojên hatine jiyîn pêkaniye. Roman, bi nêrîna du serlehengan hatiye hunandin, ev teşe gelekî li naverokê hatiye. Lehengên romanê bi cil û berg bûne, cuda bûne, di nava civaka xwe de winda nebûne. Naverok balkêş e, ziman sivik e; bi giştî, roman meraqbar û herikbar e.”
Eyup Turgay
Pirtûka nivîskar Eyup Tûrgay, ya bi navê ‘Nivişta Pîrika Min’ ku ji 104 rûpelan pêk tê naveroka wê jî bi vî awayî hatiye nivîsand: “Çi dem û wexta ku destê xwe dihingivînim vê nivişta ku gorbihuşta pîrika min daye min, mîna ku ruh ji min kişiyabe, bi carekê re dicefilim. Tu dibêjî qey tiştekî nedîtî û dûrî çavan, mîna enerjiyê ji nava niviştê derbasî serê tiliyên min dibe û ji wir jî li temamê bedena min belav dibe, laşê min hişk dibe, bi ser hev de dicive û bê liv dimînim. Ziman li min dişikê, gotinek tenê jî ji nava lêvên min naşemite. Her carê demeke dirêj li wir dimînim sekinî, heta ku destê min diqerime û dixilxile xwarê. Wê hîngê ez bi xwe ve têm û careke din hêdî hêdî xwîn di canê min de digere. Paşê ez di bin çavan re li kesên derdora xwe mêze dikim, dema ez digihîjim wê qenaetê ku bala kesî li ser min e, hema ez xwe dixim rewş û halê xwe yê berê û deng ji xwe naynim. Nexwe wê navê dînbûnê bi dû min bixin û ez ê bihetikim, ku xwe bi ava heft çeman jî bişom ez ê nikaribim wî navî ji ser xwe bavêjim. Rojekê piştî ku nimêja xwe qedand gazî min kir, ku ez biçim cem wê. Ez çûm û li tenişta wê li ser çokan rûniştim û min her du destên xwe danîn ser çokên xwe, mîna ku ez li hemberî tiştekî pîroz û miqedes çûbim secdeyê, min xwe nedilivand. Ez û ew bi tenê bûn. Destê xwe yê ricifokî bir paxila xwe û ji wir niviştek derxist. Bi destê min girt û nivişt xist deste min, “Bila ev nivişt li cem te be karxezala min. Têke stûyê xwe, ne bide hinekan û ne jî wenda bike. Nebî nebî ku tu van gotinên min ji bîr bikî ha! Te fam kir. Baş lê miqate be.” Gotinek jî ji devê min derneket, min digot qey ku ez tiştekî bêjim, ez ê gunehkar bibim. Min zîq li nivişta di deste xwe de mêze dikir.”
Ferhat Onkul
Pirtûka Ferhat Onkul, ya bi navê ‘Azê’ ku ji 96 rûpekan pêk têk di naveroka wê de jî ev tişt hene: “Brûskên ku di nav ewrên tarî de şikestin, derdora Azê ronî kirin, dîmenek bêhempa û balkêş çêkir. Mîna ku ezman bi vê semahê bi Azê re bû. Baranên biharê dê ji nişka ve dest pê bikira, baranek giran bibariya û zû biçûya, piştî demekê baran radiwestiya. Azê semahê xwe qedand û hêdîka çavên xwe vekirin. Meraq kir ku arasteya wî çi ye, wî li aliyê ku rasterast li hemberî wî bû mêze kir. Dema semah qediya, rêya wê bi Çiyayê Bacewa re bû. Bi tiştên ku dît, ew ji kêfê bê deng ma. Wî sîluetên çar kesan dît ku yek li pey hev, li ser riya li quntara çiyê dimeşin. Wî bi tevliheviya meraq û hezkirinê dest bi temaşekirina wan kir. Ew jî di bin baranê de bêyî ku sîwanê vekin bi rêzek xweş hilkişiyan lûtkeyê. Dema ku Azê, bi heyranî û hesreta wan li wan temaşe dikir, bi hêviya ku ez wan bibînim, kêfa wê ji anîn ku her roj dubare dikirin, ji dûr ve jî dihat. Evîna veşartî ya di dilê wî de bû çemekî xezeb û êdî nema di nav nivînên xwe de bi cih bû. Bişirîneke germ li rûyê wî yê geş rûnişt. Çûna li ser çengê wî yê rastê dibiriqî”
Berîtan Gulan û Sîbel Mûstafaoglû
Pirtûka Berîtan Gulan û Sîbel Mûstafaoglû jî ya bi navê ‘Jinên Di Siya Xeyalên Winda De’ ku ji 264 rûpelan pêk tê naverok wiha ye: “Çaxa me jiyana her jinekê nivîsand coş û kelecana ku xwe li dilê me rapêça zindan buhurand. Li hember wehşeta mêr a ku li ser wan hatibû ferzkirin jî hêrsa me têra hilweşîna dîwaran kir. Dîsa jî bi qasî me ku li lûtkeyên çiyayên Aures bi Damiya re li ber xwe da ewqas jî me bi Sappho re helbestên bêhempa li dîrokê neqişand. Bi qasî ku me bi Boudica re dayikniştîmana xwe parast ewqas jî bi Semiramis re di bin baskên kevokan de li bexçeyên mêwan geriyan. Bi qasî ku me bi Dido re welatê Kartaca damezirand ewqas jî me bi Tomyris re li qada şer şûr kişand. Em bi jinan li dar xist. Me bi Emmayê re li qada şoreşê dans kir. Dema me ev hest jiyan dikirin, li hêla din hin pirtûkên ku jiyana wan vedigotin bi ziman û feraseta nêr hatibûn nivîsandin û me nikarî xwe li hemberî vê ragirin. Her ku me ew pirtûk digirtin destê xwe hebûna mêrên ku dîrok li gorî yên ji serî de dîrok nivîsandin jin bûna” qet ji ser zimanê me neket. Yên ku şeran derdixin, dişewitînin, hildiweşînin mêr in, yên ku li ber xwe didin, diafirînin, bi heyîn dikin û derbasî dahatûyê dikin jin in. Lê her rêzika dîrokê mêran vedibêje û her rêzikê mêr dinivîse. Hem jî bi hevokên herî mêrokî. Her ku me ev xwendin em ji hêrsan dîn û har bibin jî me xwe li eksê danî û bi her çar lepan me bi xebata xwe girt. Em bawer dikin ku wê hin kes xebata me wekî ku jinê pir zêde berz dike, erênî dike û kêmasiyên wê ji nedîtîve tê binirxîne. Lê belê hîna pêdiviya jinan bi berzkirin û erênîkirinê heye. Kêmasî û nebesî ji bo ya nuh were afirandin bi mebesta bibin ronahî tên gotin. Lê em jin êdî dizanin di kîjan fetloneka dîrokê de me çi şaşîtî kiriye. Lewre em dixwazin xwe li kêmasiyan na, li erênîtiyan bigirin, zêde bibin û pêşve biçin. Cîhana jinan ji ya mêran pir cudatir e. Em mîna mêrên serdest li ser xirbeyan bi pê li hev û din kirinê mezin nabin û dahatûyan ava nakin. Em jin dest bi dest, dil bi dil bi kenên xwe pêlekanekê dirêjî ezmanan dikin. Ji ber vê jî tu wateya cihêbûna reng, nijad û netewe di jiyana me de tune ye. Jineke ku hema li cihekî cîhanê li ber xwe dide, ji bo jineke li devereke din a cîhanê dikare bibe jêderka bestê û dîrokê…”
Mûhammed Înal
Pirtûka Mûhammed Înal, ya bin navê ‘Devrîmcî Îslam Tarîhî’ ku ji 680 rûpelan pêk tê naveroka wê bi vî rengî ye: “Şaşiya ku feraseta misilmantiyê di vegotina dîrokê de ketiye nav ya rast di vir de ye: li ser bingeha vegotina dewletî û xanedanî ya pêkhateyên ku xwe wek mirov, gelên serdest û çandên serdest pênase dikin. Tiştên ku heta îro weke dîroka Îslamê ji me re hatine gotin, tenê dîroka şah û sultanên serdest e. Pîvana Îslamê ya civakî û demokratîk bi vî awayî ji holê hat rakirin. (…) Îslam oleke gerdûnî ya mirovahiyê ye ku ji Adem û vir ve didome. Di her qonaxê de li hemberî zaliman alî bindestan dike û weke îdeolojiya rizgariyê, weke tevgereke rizgarîxwaz a civakên mirovî li dijî desthilatdarên zalim teşe dide. Her pêxemberek ‘xelaskar’ e; rizgarkerê gelê xwe. Îbrahîm li dijî Nemrûd, Mûsa li dijî Fîrewn, Îsa li dijî Romayê û berxwedana gerdûnî ya Muhammed li dijî hemû zaliman…
Tişta ku wekî dîroka Îslamê tê pêşkêşkirin, bi rastî dîroka mîrektiyan û dewletan e. Ev yek ji mezintirîn neheqî û îftîra li Îslamê ye. Ev têgihîştina dîrokê ya ku di Îslamê de zindî tê hiştin, cureyekî berdewamiya berevajîkirina dîrokê ya rojavayî ya misilmanan e. Îslam ne li ser dewlet û desthilatdaran, di her warî de li ser bindest, qels, fezîlet û mirovatiyê hatiye avakirin. Ger tiştek wekî dîroka Îslamê bê gotin, divê ev bin. Lewra Îslamê di dîrokê de wek mijarên ku di bin emr û mizgîna Xweda de ne, cih girtiye. Ev mijarên rastîn ên dîrokê ne. Lêbelê, ew ji dîrokê têne derxistin. Eger Îslam di dîrokê de û îro jî navê sedema xerîb û qelsan be, bê şik divê dîroka doza jinê ya herî xerîb a dîrokê li hember mêran be. Lê civaka îslamî û dîroka wê dişibihe dîroka serdest, piranî bi paşguhkirina jinê. Û kalîteya xwe ya dîroka xerîbiyê winda kir. Ev xislet bi tevlêbûna jinê di vê dîrokê de weke mijareke resen û hêja ya Îslamê dikare ji nû ve bi dest bixe.
Ergîn Dogrû
Pirtûka Ergîn Dogrû, ya bi navê ‘Bîze Olum Yok’ ku ji 120 rûpelan pêk tê naverok wiha ye: “Tax xuya dikir ku ji şer derketiye, malek jî saxlem ne maye. Kolan çol bûn… Mal û warên wan ên ku jiyaneke mezin lê dijiyan, bûne gorên wan. Gava reviya malê, nikarî hêsirên xwe bigire. Beşek ji malê şewitî, camên wê û deriyên wê hatin şikandin û tiştên wê li derdorê belav bûn. Li hundurê xwe mêze kir, dema ku Elî nedît, xwe avêt derve. Li kuçeyan li pezê pezê xwe digeriya. Dizanibû kê mala wî şewitandiye, kî dikare di destê berxê wî yê biçûk Elî de be, kujer jî nas dikir. Bibin civakeke ku her tiştî di mirovan de bibîne, ji rûyê Xwedê yê xuya rêz bigire, neêşîne, dil neşikîne, bi hezkirina mirovatî û hînkirina mirovatî were hevîr kirin, lê ji xezeb û xirabiya xwe xilas nebe. kesê ku we bi sedsalan bi hezkirinê xistiye navenda baweriya xwe. Bi zordestî, asîmîlasyon, çewisandin û qetlîamên berdewam re neçar man ku nasname û baweriya xwe biterikînin û veşêrin. Pêdivî ye ku hûn bi tirsa windakirina hemî hezkiriyên xwe û hemî teserûfa jiyana xwe bi carekê re di lerzek domdar de bijîn. Ergîn Doğru, di çîrokên xwe yên ku bi sernavê “Mirina me tune ye” de berhev kiriye, êşên kûr ên civaka Elewî, bi xêr û berxwedêriya xwe ya ku ji axurên xwe ji nû ve ji nû ve çêdibe, heta di sala 2019’an de jî di nav de. kêliya wêraniyê, ji êşa kûr a civaka Elewî re, ji xwendevanên vê êşa mezin û bêdawî re, we vedixwîne şahidiya trajediya mirovahiyê.”
Soydan Akay
Pirtûka Soydan Akay, ya bi navê ‘Çöl Çiçekleri’ ku ji 232 rûpelan pêk tê naveroka pirtûkê bi vî awayî ye: “Hewldana nivîsandina dîroka Îbranî, ketina nav dîroka cîhanê ye. Ew rewşek kêm e ku yekjimar bi gerdûnî re ewqasî tê girêdan û di encama bandor û bandorbûnê de sentezek çêdike û ev rewş tenê di dîroka îbranî de ye. Ji rastiya civaka xwezayî bigire heya rastiya şaristaniyê; ji çîroka ketina jinan bigire heta hesûdî û hevkariyên çandî; ji hemû rewşên veşartî yên mîtolojiyê bigire heta ya herî hêsan; Serkeftina nivîskarên Tewratê, yên ku jenosîdên serdema xwe ne, ku her tiştî di yekîtiyê de ava dikin, ji mêrxasiya mirov bigire heya helwesta wî ya qels. Tewrat ji pirtûkeke olî bêtir pirtûkek dîrok û zanista civakî ye. Berhevkirina ewqas çandan û xistina têkoşîna xwe ya dîrokî-civakî di wê berhevokê de helbet li ser trajediyên ku hatine jiyîn e. Xwe ji trajediyê ji nû ve hilberandin, trajediyê veguherîne hêzê, bi hestiyarî ji bo destpêka hebûna xwe bijî. Dîrok û rastiya erdnîgarî ya ku tê de dijîn, wan hiştiye ku bi vî rengî bin. Ji ber ku ji lêgerîna jiyana azad, hebûn û wateya xwe re dibêjin ‘Xweda’, ji ber wê yekê ye ku wî vediguherînin karakterek.”
Nevzat Çelîk
Pirtûka Nevzat Çelîk ya bi navê ‘Melek Ve Kin’ ku ji 168 rûpelan pêk tê di naveroka wê de ev tişt hene: “Welat çaya dawî ya ku di qedeha xwe de mayî vexwar. Demek kin derbas bû ku laşê wî bi xwêdanê bû. Wî hest bi nalînê kir, û ew nalîn di qirika wî de bû şewatek şewitî. “Ez ê hinekî rehet bibim,” wî got û hemû pencereyê vekir. Paşê dîsa li cihê ku lê rabûbû raza. Dema ku wî rûyê xwe ber bi pencerê ve zivirî, dîmenek xuya bû ku perde hatine kişandin û pêlên agir di pencereya vekirî re êrîş dikin. Bi rastî jî wisa bû, ji wî re wisa xuya bû? Serê xwe di destên xwe de girt. Çavên wî li tabloya ku bi dîwarê jora Maçete ve daliqandî ket. Çavên xwe vekir, mîna ku bixwaze hinekî ji nêz ve bibîne, û serê xwe berda. Yê ku li erdê razayî hîs kir ku çavên lavakirinê jî yên wî ne. Ew tirsiya, leşê wî dest pê kir. Pêşî destê xwe yê rastê li ser rûyê xwe da. Paşê destê xwe da gelek cihên laşê wî. Çavên xwe vekirin û girtin da ku xwe kom bike. Serê xwe hilda, dîsa li wêneyê li ser tabloyê nihêrî. Wî li ser tabloyê wêneyekî xwe yê ziwa dît. Dema ku ji nişka ve ji tepsiya çayê ya mêvandar derdikeve; Gotina “Dema çaya te qediya telefon bike, em ê werin taze bikin” hat bîra wî. Dizanibû ku jehrî bûye.”
Mûhsîn Koyluoglû
Pirtûka Mûhsîn Koylupglû, ya bi navê ‘Otonom Ekonomî’ ku ji 184 rûpelan pêk tê naverok wiha ye: “Wek tê zanîn Adam Smith-Keynes teorîsyenên aboriya siyasî ya kapîtalîzmê ne. Dîsa Karl Marx teorîsyen û şoreşger e ku aboriya siyasî ya sosyalîst derxistiye holê û aboriya siyasî ya kapîtalîzmê ji derziyê heta têlan analîz kiriye. Hemû dewletên kapîtalîst û dewletên sosyalîst-komunîst li ser van her du dibistanan hatine avakirin. Dema ku me li pratîk û encamên herdu dibistanan yên dused û pêncî salên dawî nihêrt, me dît ku nikarin bersiva heqîqeta civakî bidin. Aboriya sosyalîst nikarîbû ji rewşa herî dewletparêz, navendîtir a aboriya kapîtalîst wêdetir derkeve. Her çend îro jî aboriya kapîtalîst hewl dide ku bijî, lê em girîng dibînin ku wî dest pê kir ku xwe ji depresyona civakî xilas bike û lîberalîzm êdî westiyaye. Dema ev nîqaş tên kirin jî tê gotin ku vegera li Aboriya Marksîst wê pirsgirêkê ji holê rake. Helbet wê ji modela aboriya kapîtalîst çêtir be. Lê ji pratîka wê ya 150 salî tê fêmkirin ku wê nikaribin ji guhertoyeke cuda ya kapîtalîzmê rizgar bibin. Modelek din a aborî heye ku em jê re eleqedar dibin. Ev aborî desentralîze, ne çînayetî, ne dewletparêz, ne zayendperest e; Modelên beşdar, jin-navend, ekolojîk, pîşesazî û bazarên civakî ku di prensîbê de girîngiyê nadin qezencê, dikarin zêdetir nêzî komunalîzm-sosyalîzm-demokrasiyê bibin.”
