Bi çavên xerîban li te dimêzîne yan jî bi çavên xerîb, ecêb, kor, nîvkor, şaşwaz… Kî ye ya ku bi çavên ecêb û elewat, ji nav xerîbî û nenasiya bêdawî li te dimêzîne, di tevî awêneyan de? Ev demek dirêj e, tu bi xerîba di awêneyan de hesiyayî. Tu tam dema wê nizanibî jî rojek te hew dît ku wa ya di awêneyan de li te dimêzîne xerîb e… Paşê tu hinek veciniqî, paşê te got “Na lê! Tiştek wiha nabe. Way wêya ez im û li xwe dimêzînim û ew li min dimêzîne.” Tu zêde li ser nesekinî jî. Lê her cara te li awêneyan mêze kir; tu rastî wê xerîba ecêb hatî. Westiyayî bû, bêdeng bû, bênavnîşan bû li te dinêrî. An jî bê nasname… Te nizanibû ew kî ye, wê nizanibû tu kî yî? Te nizanibû hûn ji kengê ve bûne xerîbên hev û çima? Çima hevnasîn qediyaye?
Wisa xerîb neyê ji min re ey xerîbî
di awêneyan de melûl melûl
Bêje kî me kir xerîbên hev
li gorî ku çavên min li serê te
yên te jî li serê min in em ji derek digihîjin hev
lê çima tu wisa xerîb î û ken bi rûyê te nakeve
wekî ku tu qet nekeniyabî ey xerîbî!
Tim wiha westandî û matmayî bî li awêneyan
wekî ku tu û rûyê xwe
rûyê min
zanîngeha xerîbiyê bin
xerîbiyek bêken
Qey xerîbî timî nikare bikene wiha
di awêneyan de…
14.01. 2020
Tu pênc roj û şevên dirêj kuştî mayî lê ji bo nekevî bin axê, du heval ji ber serê te ranebûn. Dema tu dihatî ser hemdê xwe, awêne dihat bîra te, te dixwest rûyê xwe bibînî. Wê xerîbê, wê nasê! Lê tu wisa bêmecal bûy ku te nekarî bêjî ka awêneyek bidin ber rûyê min lê tu karibûyayî jî te yê ji şerman negota, tu wek miriyan bûy û te awêne dixwest, meraqa çav û birûyan, lêv û pozî dikir.
Dê wiha bigotana. Loma jî te di çend kêliyên bêmecal lê şiyar de ev daxwaza xwe, wek qaşilê gûzê daqurtand. Çi bû, çima te dixwest di wê rewşê de jî xwe bibînî? Qey xwenedîtin, xerîbî û tenêtî bû li çolan? Paşê jî kêfa te hat. Ji dêvla kêfa awêneyê, kêfa te hat ku way tu dixwazî wê bibînî? Wê bibînî yan jî rûyê xwe? ‘Her duyan jî’ ne? Lê dîsa jî lêgerîna li awêneyê jî û mayîna bê wê jî xweş bû di wan rojên nexweş ên li nav zivistanek zor û pêxas de.
Zivistana pêxas nexweş bû di canê te de
Ne li ser hemdê xwe ne bê hemdê xwe
Xwe digevizand di nav toz û tubarê de
Her tişt diperpitî dema ew diperpitî
Ji wan rojên zer û zemherî û bêhêvî
Ka tu li ku yî ka?
Wekî pepûkek wiha dixwend te
Li ser kavilên her tiştî
Te ji kê re digot, ji kê dipirsî
Tu li ser kê dinaliyayî kesê nedizanî
Ka tu li ku yî ka? Kî bû ew kî bû?
Pepûktî çima evqas bi van gotinan li bejna te hatibû?
Bi çavên bêkêf li kê digeriyayî
Min li bin çavên xerîbiyê bi tenê nehêle
Wiha bi ser min de neyê ey xerîbî
zivistan pêxas ez nexweş im.