Di çarçoveya dîrokî, civakî û siyasî ya Kurdistanê de, koçberiya ciwanên kurd ber bi welatên Ewropayê ve yek ji encamên herî giran ên polîtîkayên dewletên dagirker e. Ev koçberî, bi taybetî li bakurê Kurdistanê, bi rêbazên sîstematîk ên Dewleta Tirk tê rêvebirin û bi şêweyekî plankirî tê teşwîqkirin. Ji êriş, qirkirin, talan, feqîrkirin, girtin û înkara îradeyê bigire heta avakirina şebekeyên taybet ên ku ciwanan ji welatê wan dûr dixin, ev hemû beşek ji polîtîkayeke qirêj in ku armanca wê valakirina xaka Kurdistanê ji ciwanên wê yên welatparêz e.

Ji aliyê sosyolojîk ve, koçberiya ciwanên kurd encama polîtîkayeke bi zanebûn e ku armanca wê têkbirina têkiliya kurdan bi xaka xwe, çanda xwe û nasnameya xwe re ye. Li bakurê Kurdistanê, Dewleta Tirk bi rêya feqîrkirin, bêkarî, zordestî û înkara mafên bingehîn, ciwanan ber bi bêhêvîtiyê ve dibe. Ev rewş, bi taybetî li herêmên weke Serhed, Botan, Mêrdîn û Amedê ku bi welatparêziya xwe tên nasîn, bi awayekî zêdetir xwe dide der. Şebekeyên ku bi destê dewletê hatine avakirin, ciwanan bi awayên cuda teşwîqî koçberiyê dikin. Ev yek, li gorî teoriyên sosyolojîk ên weke “kapîtalîzma çewisandinê” ya Pierre Bourdieu, dikare weke amûrek ji bo têkbirina kapîtala civakî û çandî ya kurdan were dîtin. Ciwanên ku ji welatê xwe tên dûrxistin, ji çavkaniyên xwe yên civakî, çandî û dîrokî qut dibin, ku ev jî rê li ber asîmîlasyonê vedike.

Li Rojava, Başûr û Rojhilat jî rewş ne cuda ye. Li Başûr, bêkarî û xizanî ciwanan neçarî koçberiyê dike, bi taybetî li herêmên weke Şengalê ku şebekeyên taybet li ser civaka êzidî kar dikin da ku ciwanan ji welat dûr bixin. Li Rojava, komên bi piştgiriya dewleta tirk û PDKê ciwanan ji nirxên wan ên neteweyî û ji şoreşê dûr dixin û berê wan didin derveyî welat. Li Rojhilat jî, zextên dewleta Îranê, girtin û qirkirin ciwanan neçarî revê dike. Ev hemû, weke beşek ji polîtîkayeke hevpar a dewletên dagirker, armanc dikin ku xaka Kurdistanê bêciwan bihêlin û bi vî awayî hêza civakî û siyasî ya kurdan têk bibin.

Yek ji rêbazên herî qirêj ên dewleta tirk li bakurê Kurdistanê, bi rêya çeteyên ku di bin navê polîs, esker û memûran de li herêmê tên bicihkirin, belavkirina tiryakê, fuhuşê, dizî û talanê ye. Ev polîtîka, bi awayekî sîstematîk ciwanan ber bi jiyaneke bêexlaqî û bêhêvî ve dibe, ku encamê wê têkçûna ruhî û civakî ya ciwanan e. Ev yek, li gorî têgîna “şîdeta sîmbolîk” a Bourdieu, dikare weke rêbazek ji bo kontrolkirina civakê were dîtin. Dewlet bi vê rêyê, ciwanan ji têkoşîna neteweyî dûr dixe û wan di nav tora xwe ya qirêj de difetisîne. Armanca vê polîtîkayê, têkbirina hêza civakî ya ciwanên kurd e ku weke hêza herî dînamîk a civakê tên dîtin. Ev polîtîka, bi taybetî li herêmên welatparêz û xwedî li nirxên xwe yên neteweyî derdikevin, bi awayekî zêdetir tê meşandin da ku hêza berxwedanê ya van herêman bê şikandin.

Di hevdîtina dawî ya bi Şandeya Îmraliyê re di 28ê tebaxê de, Rêber Abdullah Ocalan bi awayekî aşkere ciwanên koçî Ewropayê bûne teşwîqî vegera welat kir. Gotinên wî yên “Ez Îmraliyê tercîh bikim lê dîsa jî naçim Ewropayê” nîşan didin ku ew girîngiya têkiliya bi xaka welat re weke bingeha têkoşîna neteweyî dibîne. Rêber Abdullah Ocalan destnîşan kir ku koçberî encama polîtîkayeke bi zanebûn e û divê ciwan li welatê xwe jiyana xwe ava bikin. Ev bang, ji aliyê sosyolojîk ve, dikare weke hewldanek ji bo parastina nirxên çandî û civakî yên kurdan were nirxandin. Rêber Abdullah Ocalan bi vê yekê, ciwanan teşwîq dike ku li hemberî polîtîkayên asîmîlasyonê û dûrxistinê berxwedanê nîşan bidin û bi vegera welat, têkiliya xwe bi xak, çand û nasnameya xwe re xurt bikin.

Rêber Abdullah Ocalan her wiha bang li kurdên li Ewrûpayê dike ku ziman, çand û komunên xwe ava bikin. Ev xal, girîngiya avakirina civakeke bi rêxistin û xwedî nasname li dîasporayê nîşan dide. Li gorî Rêber Abdullah Ocalan, heke vegera welat ne mumkin be jî, divê kurd li derveyî welat jî nirxên xwe biparêzin û bi rêxistin bibin. Ev nêzîkatî, li gorî teoriyên modern ên dîasporayê, dikare weke rêbazek ji bo parastina nasnameya kolektîf were dîtin.

Di encam de em dikarin bêjin, koçberiya ciwanên kurd, encama polîtîkayên sîstematîk ên dewletên dagirker e ku armanca wan têkbirina têkiliya kurdan bi xaka xwe re ye. Ev polîtîka, bi rêya feqîrkirin, zordestî, şebekeyên qirêj û têkbirina exlaqî tê meşandin. Banga Rêber Abdullah Ocalan a ji bo vegera welat, weke bersivek li hemberî vê polîtîkayê, ciwanan teşwîq dike ku têkiliya xwe bi xak, çand û nasnameya xwe re xurt bikin. Ji aliyê sosyolojîk ve, ev yek weke hewldanek ji bo parastina nirxên civakî û çandî ya kurdan tê dîtin. Ji bo têkbirina van polîtîkayên qirêj, divê ciwanên Kurd li welat û dîasporayê bi rêxistin bibin, çanda xwe biparêzin û li dijî asîmîlasyonê têbikoşin. Banga Rêber Abdullah Ocalan, di vê wateyê de, ne tenê bangek ji bo vegera fîzîkî ye, di heman demê de bangek ji bo vegera hişmendî û têkoşîna neteweyî ye.