Banga Rêber Apo ya ji bo aştiyê û avakirina civakeke demokratîk, li Tirkiyeyê weke ronahiyeke hêvîdar derket holê û pêşî li rêyeke nû vekir. Ev bang, ne tenê daxwaza çareseriyeke siyasî bû. Mîna toveke bi hêz bû ku di dilê civakê de xewnên demokrasî û edaleta civakî çand. Ev pêvajo, bi wateya xwe ya kûr, wekî gaveke dîrokî ya ji bo nûkirin û zindîkirina nirxên demokratîk hat binavkirin.

Bi vê banga bi rûmet, gelek kesayet, sazî û tevgerên cîhanî, ji xelatgirên Nobelê bigire heta rêxistinên mafên mirovan, bi coşeke mezin piştgirî dane vê xebatê. Ev yek nîşana wê yekê ye ku daxwaza aştiyê û edaletê sînoran nas nake û di dilê her mirovê azadîxwaz de cih digire. Lê belê, tevî vê hêviya mezin, astengiyên li pêşiya vê rêyê hê jî wekî kevirên giran li ser dilê civakê dimînin.

Tevgera Azadiyê, bi dilsozî û bi wîcdanekî bilind, erkên xwe yên di vê pêvajoyê de bi cih anî. Lê mixabin, dewleta tirk, ku bi xwe daxwaza vê pêvajoyê kiribû, heta niha gavên berbiçav û dilsoz neavêtiye. Berevajî vê, bi hincetên curbicur, xwe li pişt perdeyên siyasî vedişêre û bi zimanekî ku dûrî lihevhatinê ye, baweriya civakê dişkîne. Ev helwest, ne tenê hêviyên gelê kurd, lê yên hemû civakên ku li benda demokrasiyê ne jî dixe bin xeteriyê.

Komîsyona Demokrasî, Xwîşkûbiratî û Hevgirtina Millî, ku di bin banê meclîsê de hate avakirin jî negihîştiye asta bendewariyên civakê. Tevî ku zêdetirî mehekî derbas bûye, ev komîsyon hê jî nekare di çarçoveya qanûnî û siyasî de çareseriyeke adil ji doza kurdan re pêşkêş bike. Ev bêdengî, hêviyên ku di dilê gel de hatibûn çandin, di bin sîwaneke bêbaweriyê de dihêle.

Piştî avakirina komîsyonê, zimanê desthilata AKPê bi awayekî berbiçav guherî. Li şûna zimanekî ku hemû reng û cûdahiyên civakê bihewîne, zimanekî dijberî û dabeşker tê bikaranîn. Ev helwest, ne tenê baweriya bi pêvajoyê qels dike, di heman demê de di navbera aliyên cihê de jî bêaramiyê diafirîne.

Wekî din, êrişên li dijî Rojava û nirxên gelê kurd roj bi roj zêde dibin. Gorên gerîlayan, ku ji aliyê civakê ve wekî sembola berxwedanê têne dîtin, têne rûxandin. Xwezaya Kurdistanê bi hincetên cuda tên talankirin. Dewlemendiyên wê yên sererd û binerd ji bo berjewendiyên şîrketên nêzî desthilatê ne têne bikaranîn. Li bajarên Tirkiyeyê, êrişên nijadperestî û nefretê li dijî civaka kurd zêde dibin, ziman û hebûna kurdan di bin zextên asîmîlasyonê de tên qedexekirin. Ev hemû, ne tenê êrişên li dijî gelê kurd in. Di heman demê de êrişên li dijî nirxên mirovahiyê ne.

Tevî van hemû astengî, qedexe û cudakariyan, Tevgera Azadiyê û Rêberê Gelê Kurd Rêber Abdullah Ocalan bi israreke bêhempa ji bo serxistina banga 27ê Sibatê têdikoşin. Ev têkoşîn, ne tenê ji bo Tirkiyeyê, lê ji bo tevahiya Rojhilata Navîn daxwaza demokrasî û edaleta civakî dike. Lê belê, di bin van şert û mercên dijwar de, pêşketina ku civak li benda wê ye, bi zehmetî tê bidestxistin.

Em ji bîr nekin ku banga Rêber Apo di esasê xwe de, daxwaza avakirina civakeke adil û demokratîk vedibêje, ku tê de hemû cûdahiyên çandî, zimanî û etnîkî bêne pejirandin û parastin. Demokrasî, ne tenê sîstemeke rêveberiyê ye. Demokrasî awayekî jiyanê ye ku tê de her kes bi mafên xwe yên bingehîn tê naskirin. Edaleta civakî jî, bi wateya xwe ya herî kûr, tê wateya rakirina hemû cûreyên cudakariyê û dabînkirina wekheviyê ji bo hemû endamên civakê.

Banga Rêberê Gelê Kurd Abdullah Ocalan, di vê çarçoveyê de, wekî ronahiyeke rêber tê dîtin. Lê belê, astengiyên ku ji aliyê desthilata dewletê ve têne derxistin, nîşan didin ku rêya demokrasiyê ne hêsan e. Zimanê dijberiyê, êrişên li ser nirxên çandî û xwezayî û polîtîkayên asîmîlasyonê, hemû dijberî ruhê demokrasiyê ne. Ji bo ku ev pêvajo bi ser bikeve, divê dewlet bi awayekî eşkere û dilsoz nêzîkatiyên xwe biguherîne. Divê gavên berbiçav biavêje û di çarçoveya qanûnî de çareseriyên adil pêşkêş bike.

Di encam de em dikarin bêjin; Banga Aştiyê û Civaka Demokratîk a Rêber Apo, wekî çirûskeke hêvîdar e ku dikare di nav tarîtiyê de ronahiyê belav bike. Lê belê, ji bo ku ev çirûsk bibe agirê ku hemû civakê germ û ronî dike, divê hemû alî bi berpirsyariyê tevbigerin. PKKê bi biryarên Kongreya xwe ya 12an û bi merasima 11ê Tîrmehê, nîşan da ku ew amade ye ji bo vê armancê bixebite. Niha, dor li ser desthilata dewletê ye ku bi gavên berbiçav û dilsoz, baweriya civakê bi pêvajoyê vegerîne. Tenê bi vî awayî, demokrasî û edaleta civakî dikare li ser xaka Rojhilata Navîn bişîne û bibe mînak ji bo cîhanê.