Di nav şevên Stenbolê yên qerebalix de, li navçeya Bayrampaşayê, di dilê bajarê ku bi dîrok û çandên xwe tê naskirin, bûyereke bi êş qewimî. Malbata Kaya, deh canên ku bi hêviya rojeke xweş ji seyranê vedigeriyan, di wesayîta xwe de stranên Kurdî guhdar dikirin. Stranên ku ji çiyayên Kurdistanê bilind dibin, stranên ku ji êş, berxwedan û evîna azadiyê dipijiqîn. Lê ev stran, di çavên polîsên dewleta Tirk de, bûn sûc. Wesayît hate rawestandin, derî hatin vekirin, û êşeke nû dest pê kir.
Zeynep Yaman, dayikeke dûcanî, di nav wê qerebalixê de bû. Wê, wekî her dayikeke Kurd, di zikê xwe de xeyalek hildigirt: Zarokeke ku hêvî û ronahiya siberojê bû. Lê polîsan, bi zîhniyeta nijadperest û dijminatiya gelan, xwestin vê xeyalê bikin qurban. Derbên wan, ne tenê li bedena Zeynepê, lê li dilê hemû Kurdan ket. Plasentaya bebikê teqiya, zarokeke ku hîn nefesa yekem negirtibû, di nav xwîn û êşê de hate dinyayê. Niha, Zeynep û bebika wê di bin çavdêriya awarte de ne. Di navbera jiyan û mirinê de têdikoşin. Ev ne tenê êşa malbatekê ye; ev êşa gelê Kurd e, êşa mirovahiyê ye.
Di vê pêvajoyê de ku Rêber Apo bi banga xwe ya “Aştî û Civaka Demokratîk” hêviyeke nû daye gelan, ev êriş wekî zengilekî hişyariyê deng vedide. Dewlet, bi zîhniyeta xwe ya serdest, bi hêza xwe ya çekdar, li hemberî stranên Kurdî, li hemberî nasnameyeke netewî, li hemberî dengê azadiyê, tundî hilbijart. Ev tundî, ne bûyereke takekesî ye. Ev, parçeyek ji siyaseta demdirêj a bêzarkirina Kurdan e, ku ji salên berê heta îro, bi awayên cuda didome. Stranên Kurdî, ku di wesayîta malbata Kaya de bilind dibûn, ne tenê awaz bûn; ew sembola berxwedanê bûn, sembola nasnameyeke ku dewletê her tim xwestiye bêdeng bike.
Gelo ma dibe ku zarokek, hîn di zikê dayika xwe de, ji ber nasnameya xwe ya netewî were cezakirin? Ev pirs, wekî xencerekî di dilê mirovahiyê de dizivire. Zarokek ku hîn çavên xwe li dinyayê venekiriye, çima divê berdêla nijadperestiya dewletê bide? Ev ne tenê êrişeke li ser malbata Kaya ye; ev êrişeke li ser paşeroja gelê Kurd, li ser mafê jiyanê, li ser mafê hebûnê ye. Zîhniyeta dewletê, ku xwe dispêre serdestiyê û înkarê, di vê bûyerê de rola xwe bi awayekî eşkere nîşan dide. Ev zîhniyet, bi rêya polîsên xwe, bi çekên xwe, bi qanûnên xwe yên zordar, hewl dide nasnameya Kurdî ji holê rake. Lê ev hewldan, wekî her car, bêencam dimîne. Çimkî Kurdan, bi stranên xwe, bi çanda xwe, bi têkoşîna xwe, her tim li ber xwe dane û wê li ber xwe bidin.
Ev bûyer, di nav vê pêvajoya nû ya aştî û demokrasiyê de, wekî mîraseke şermê ji dewletê re dimîne. Di demeke ku her kes behsa wekhevî û lihevkirinê dike, êrişên bi vî rengî nîşan didin ku zîhniyeta serdest hê jî li ser piyan e. Lê gelê Kurd, bi êşa xwe, bi berxwedana xwe, vê zîhniyetê têk dibe. Zeynep Yaman û pitika wê, ne tenê qurbanên tundiyê ne; ew sembolên têkoşîna azadiyê ne. Her nefesa wan, her çirûska jiyana wan, bersivek e ji bo zîhniyeta nijadperest. Her strana Kurdî, ku li wesayîtan, li malan, li çiyayan tê gotin, bersivek e ji bo bêzarkirina dewletê.
Em, wekî gelê Kurd, wekî mirovên azadiyê, li hemberî van êrişan bêdeng namînin. Stranên me wê bilind bibin, nasnameya me wê bijî û hêviyên me wê neyên qutkirin. Ji bo Zeynepê, ji bo bebika wê, ji bo malbata Kaya, û ji bo hemû Kurdan, em ê têkoşîna xwe bidomînin. Çimkî di dilê me de, aştî ne tenê gotin e; ew têkoşînek e, ew berxwedanek e, ew jiyanek e. Divê em vê jiyanê mezin bikin û geş bikin.
